Uzay aracı bağlı bulunduğu platformdan kalkış ve yükselme sırasında bu harici yakıt tankı yörünge aracındaki üç uzay mekiği ana bileşen motorları için gerekli olan yakıt ve yükseltgenliklerin belli bir basınç altında oluşmasını sağlardı.
Uzay mekiği harici yakıt tankı mekiğin ana motorların devre dışı kalmasından hemen 10 saniye sonra mekikten ayrılarak düşmeye başlar ve ardından Dünya atmosferine yeniden girerlerdi. Katı roket iticileri birçok defa kullanılabilir ancak bunlardan farklı olarak harici yakıt tankları tekrar tekrar kullanılamazlardı. Harici tank Hint Okyanusu’na (veya Pasifik Okyanusu’na düşmesi) planlanırdı.
Okyanusa düştükten sonra ise yeniden kullanılabilecek duruma getirilemediğinden (öyle bir çalışma yapılmadığından) dolayı ve transfer alanının dışına düşmesinden dolayı kurtarılamıyordu. (Düşmesi beklenen alanın dışına düşmesinin nedeni olarak atmosferik olaylar, mekanik ve elektriksel olaylar örnek olarak verilebilir.) Harici yakıt tankı uzay mekiğinin hem fiziksel anlamda en büyük ve yüklendiğinde ise en ağır anlamdaki bileşeniydi. Söz konusu yakıt tankı üç ana bileşenden oluşmaktadır. Bunlar;
-
Yukarı Oksijen Tankı
-
Çoğu Elektriksel Bileşenler İçeren Basınçsız Bir İç Tank
-
Arka Sıvı Hidrojen Tankı (Bu bölüm en büyük bölümünü oluşturmaktadır. Ancak hidrojenin yoğunluğunun az olmasından dolayı oldukça hafiftir.)
Harici tank mekiğin fırlatılması sırasında belkemiği ya da omurga yapısındadır. (Tıpkı bir bilgisayar ağının omurgası gibi.) Harici tank, uzay mekiğinin temel işlev yerine getiren bileşenlerinin bir arada kalmasını sağlamak için yapısal destek sağlar. Harici tank bir arka kiriş noktasından mekiğe bağlanır.
Kaynak:
https://tr.wikipedia.org/wiki/Uzay_meki%C4%9Fi_harici_yak%C4%B1t_tank%C4%B1
